கலவரம் பயங்கரவாதம் மற்றும் தூக்கு தண்டனை !!!

80 மேற்பட்டோரைக் கொலை செய்த மெர்விக்கிற்கு 21 ஆண்டுகள் சிறைத் தண்டனை விதிக்கப்பட்டது என்ற செய்தியுடன் தொடங்குகிறேன். அஜ்மல் கசாப்பிற்கு வழங்கப்பட்ட தூக்கு தண்டனையை எதிர்ப்பதா வேண்டாமா எனக் கேட்டால் என்னிடம் பதில் சொல்லத் துணிவில்லை. பொதுவில் நான் கொலைத் தண்டனையை எதிர்க்கிறேன். ஏனென்றால் ஏற்கெனவே சொல்லிச் சொல்லி அலுத்துபோன அதே காரணங்களுக்காகத்தான். ராஜீவ் கொலைவழக்கில் கொலைத் தண்டனை விதிக்கப்பட்டவர்களை எதிர்த்து நடத்தப்பட்ட போராட்டங்களின் போது பொது முழக்காமாக இருந்தது மூவரை விடுவிக்க வேண்டும் என்பதோடு மட்டுமல்லாமல், தூக்கு தண்டனையை முற்றிலும் விலக்க வேண்டும் என்பதே. இந்தியா இன்னும் குடிநாயகமாக மாற வேண்டுமேயன்றி, இந்தியாவை விட ஜனநாயகத் தன்மை குறைந்த பாகிஸ்தான், ஈரான் அல்லது இஸ்லாமிய நாடுகள், சீனா போன்று மாறுவதை நான் விரும்ப வில்லை. குறைந்த பட்ச உதாரணமாக நான் காட்டுவது சில ஐரோப்பிய நாடுகள் குறிப்பாக ஸ்காண்டிநேவியன் நாடுகள்.

தற்போது கசாப் தூக்கு தண்டனையை 99% பேர் ஆதரிக்கிறார்கள். 0.5% பேர்கள் எதிர்க்கிறார்கள். மீதி 0.5% பேர்கள் மௌனம் காக்கிறார்கள். நான் மூன்றாவது வகை. தூக்கு தண்டனை சரியா என்பது குறித்துப் பல விவாதங்கள் நடந்தாலும் கடைசியில் வேண்டாம் என்ற கட்சியின் பக்கமே சாயத் தோன்றுகிறது. ஏனெனில் கசாப்பிற்காக நடைபெறும் ஆர்ப்பாட்டங்கள், கசாப்பை விட கொடியவர்களையெல்லாம் சுதந்திரமாக உலவ விட்டிருக்கிறது. அவர்களே கசாப்பை தூக்கில் போடச் சொல்லும் கொடிய நகைச்சுவையையெல்லாம் கேட்க வேண்டியிருக்கிறது. கசாப்பை தூக்கில் போட வேண்டும் என்ற வேட்கை அல்லது அறச்சீற்றம் உண்மையாக இருக்கலாம். அதே பல ஆயிரம் பேர்கள் கொல்லப்படக் காரண்மானவர்கள் மீது சிறிய சீற்றம் கூட இருக்கவில்லை இருப்பதில்லை அல்லது விரும்பவில்லை என்பதாலேயே கசாப்பின் தண்டனை அதிகப்படியாகத் தோன்றுகிறது.

கசாப் கொல்லப்படுவதற்கு ஏன் இத்தனை ஆதரவு எனில், அவன் 200 வரை கொல்லப்படக் காரணமானவர்களில் ஒருவன், பாகிஸ்தானியன், பயங்கரவாதி, ஒரு முஸ்லிம். எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக பயங்கரவாதத் தாக்குதல் என்பது தொலைக்காட்சியில் நேரடியாக ஒளிபரப்பப்பட்டது. அதனால் எல்லோருக்கும் அதன் மீதான வெறுப்பு ஊட்டப்பட்டது. அவனைக் கொல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணம் எல்லோருக்கும் ஏற்பட்டு விட்டது. சில வருடங்களுக்கு முன் தமிழகத்தில் சென்னை சட்டக் கல்லூரியில் நடைபெற்ற மோதல் தொலைக்காட்சியில் காட்டப்பட்டபோது ஏற்பட்ட மனநிலையைக் கணக்கில் கொண்டால் தெரியும். அவ்வப்போது மேல்ஜாதி வெறியர்களால் வன்கொடுமை கொலைகள் பெரிய அளவில் அதிர்ச்சி ஏற்படுத்துவதில்லை. ஆனால் அதே ஒரு தாழ்த்தப்பட்ட ஜாதிக்காரன் திருப்பி அடித்தது பெரிய அதிர்ச்சியை அவர்கள் மீதான வெறுப்பை உருவாக்கியது. அதற்குக் காரணம் அது திரும்பத் திரும்பக் காட்டப்பட்டதுதான்.
அதே போல்தான் கசாப் மீதான கருத்தும், நரேந்திர மோடியின் மீதான கருத்தும் வேறுவிதங்களில் எடுத்துக்காட்டப்படுகின்றன.

பயங்கரவாதமும் கலவரமும்

200 பேர்கள் கொல்லப்பட்ட இத்தாக்குதல் பயங்கரவாதம் என்று சித்த்தரிக்கப்படுகிறது. அதே 2000 பேர்கள் கொல்லப்பட்ட குஜராத் படுகொலையானது குஜ்ராத் கலவரம் என்றே அழைக்கப்படுகிறது. அதுவும் கர சேவகர்கள் எரித்துக் கொல்லப்பட்டதைத் தொடர்ந்து நடைபெற்ற கலவரம் என்றே செய்திகளில் வாசிக்க நேர்கிறது. அதாவது முஸ்லிம்கள் 50 கரசேவகர்களை எரித்துக் கொன்றனர். அதன் பின்னர் கலவரம் மூண்டது.
இங்கு 50 இந்துக்கள் கொடூரமாக கொல்லப்பட்டனர் என்பது அழுத்தமாகக் கூறப்படுகிறது. பின்பு 2000 முஸ்லிம்கள் கொடூரமாகக் கொல்லப்பட்டது கலவரம் என்ற சொல்லில் பூசி மெழுகப்பட்டு, அதன் உண்மைத்தன்மை மழுங்கடிக்கப்படுகிறது. இதன் மூலம் பாதிக்கப்பட்ட முஸ்லிம்களைக் கொலைகாரர்களாகவும் சித்தரித்து, அவர்களின் பாதிப்பை கலவரம் என்ற சொல்லின் மூலம் எந்த அதிர்ச்சியும், அவமானமும் இந்து மனங்களில் ஏற்காதவாறு பார்த்துக் கொள்ளப்படுகிறது. 

குஜராத் கலவரக்காரர்களிடம் தன்னைக் கொல்ல வேண்டாமென்று கெஞ்சும் குத்புதீன் அன்சாரியின் கண்ணீரும், நரோடா பாட்டியா வழக்கில் குற்றம் சாட்டப்பட்டவரின் கண்ணீரும் - இதில் இரண்டாவது படத்திற்குப் பதில் தூக்கு தண்டனைக் கைதி கசாப் கண்ணீர் விட்டு அழுவதைப் போடலாமா ? அதுதானே நியாயம் ?

உண்மை என்பது கரசேவகர்கள் இறந்தது விபத்தினால்தான். ஆனால் குஜராத் படுகொலையை ஆதரிப்பவர்கள் இதைக் முஸ்லிம்கள் நிகழ்த்திய படுகொலை என்று கூறுகிறார்கள். முஸ்லிம்கள் கொல்லப்பட்டத்தை எதிர்வினை என்று கூறுகிறாரகள். சரி அப்படியே பார்த்தாலும் 40 பேரைக் கொன்றவர்களுக்கு என்ன தண்டனை தரவேண்டுமோ அதைவிட 2 மடங்கு அதிக தண்டனைதான் 2000 முஸ்லிம்களைக் கொன்றவர்களுக்குத் தரவேண்டும்.

இதேபோல பாபர் மசூதி இடிப்பின்போது கொல்லப்பட்டவர்களுக்கான நீதியும் எத்தனை கிலோ கிடைத்தது எனத் தெரியவில்லை. ஆனால் குண்டு வெடிப்புகளுக்கு மட்டும் நீதி கிடைத்தது. 3000 சீக்கியர்களை டெல்லியின் தெருக்களில் கொலை செய்து வீசியதால் அவர்களுக்கு எந்தத் தண்டனையும் கிடைக்கவில்லை. அதை முன்னின்று நடத்தியவர்கள் எல்லாரும் இயற்கையாகவே இறந்து போனார்கள். மீதமிருப்பவரும் இயற்கையாகவே இறப்பார்கள் யாருக்கும் தூக்கு இல்லை. சிறையும் இல்லை. ராஜீவ் மட்டும் வேறு அரசியல் காரணங்களால் படுகொலை செய்யப்பட்டார்.

இப்படி ஆயிரக்கணக்கான பேர் கொல்லப்படுவது கலவரம் என்று பூசி மெழுகப்படுகிறது, அதே நேரம் குண்டு வெடிப்புகள் மிகப்பெரிய அதிர்ச்சியை உண்டாக்கி அது மிகப்பெரிய எதிர்வினையை உண்டாக்குகிறது. குண்டு வெடிப்புக்களைக் காட்டிலும் மிகப்பெரியா பாதிப்புக்களை ஏற்படுத்தும் கும்பல் கலவரங்கள் மிகச் சாதாரணமாக மறந்து போய்விடுகிறது.

ராஜீவ், அத்வானி, பால்தாக்கரே, மோடி இவர்களின் கட்சிக்காரர்கள், இயக்கத்தவர், அடியாள்கள் மிகப்பெரிய அளவில் கலவரங்களை நடத்தினார்கள். சீக்கியர்களுக்கும், முஸ்லிம்களுக்கும் எதிராக இதில் அவர்கள் உடமைகள் சூறையாடப்பட்டன, பெண்கள் பாலியல் வன்கொடுமைக்கு ஆளானார்கள். ஆயிரக்கணக்கானவர்கள் துடிக்கத் துடிக்கக் கொல்லப்பட்டார்கள். ஆனால் இத்தலைவர்கள் மீதான வெறுப்புணர்வு என்பது பொதுமக்களிடம் இல்லை.

இதுதான் பாரபட்சமாக இருக்கிறது. இதனால்தான் கசாப்பின் தூக்கு தண்டனையை ஏதோ பெரிய நீதியை நிலை நாட்டி விட்டதாகக் கூறப்படுவதை சகிக்க முடியவில்லை. கசாபின் தூக்குத் தண்டனையை எதிர் நோக்கியிருக்கும் சூழலிதான் குஜராத் படுகொலை, சீக்கியர் படுகொலை, மும்பை, உத்தரப் பிரதேசத்தில் நடந்த கலவரங்களை நினைவூட்டிக் கொண்டு, அக்குற்றவாளிகளை சுதந்திரமாக அரசியல் நடத்துவதன் மூலம் பாரபட்சமான நீதி வழங்கப்படுகிறதைக் காணலாம்.

Download As PDF

80 மேற்பட்டோரைக் கொலை செய்த மெர்விக்கிற்கு 21 ஆண்டுகள் சிறைத் தண்டனை விதிக்கப்பட்டது என்ற செய்தியுடன் தொடங்குகிறேன். அஜ்மல் கசாப்பிற்கு வழங்கப்பட்ட தூக்கு தண்டனையை எதிர்ப்பதா வேண்டாமா எனக் கேட்டால் என்னிடம் பதில் சொல்லத் துணிவில்லை. பொதுவில் நான் கொலைத் தண்டனையை எதிர்க்கிறேன். ஏனென்றால் ஏற்கெனவே சொல்லிச் சொல்லி அலுத்துபோன அதே காரணங்களுக்காகத்தான். ராஜீவ் கொலைவழக்கில் கொலைத் தண்டனை விதிக்கப்பட்டவர்களை எதிர்த்து நடத்தப்பட்ட போராட்டங்களின் போது பொது முழக்காமாக இருந்தது மூவரை விடுவிக்க வேண்டும் என்பதோடு மட்டுமல்லாமல், தூக்கு தண்டனையை முற்றிலும் விலக்க வேண்டும் என்பதே. இந்தியா இன்னும் குடிநாயகமாக மாற வேண்டுமேயன்றி, இந்தியாவை விட ஜனநாயகத் தன்மை குறைந்த பாகிஸ்தான், ஈரான் அல்லது இஸ்லாமிய நாடுகள், சீனா போன்று மாறுவதை நான் விரும்ப வில்லை. குறைந்த பட்ச உதாரணமாக நான் காட்டுவது சில ஐரோப்பிய நாடுகள் குறிப்பாக ஸ்காண்டிநேவியன் நாடுகள். தற்போது கசாப் தூக்கு தண்டனையை 99% பேர் ஆதரிக்கிறார்கள். 0.5% பேர்கள் எதிர்க்கிறார்கள். மீதி 0.5% பேர்கள் மௌனம் காக்கிறார்கள். நான் மூன்றாவது வகை. தூக்கு தண்டனை சரியா என்பது குறித்துப் பல விவாதங்கள் நடந்தாலும் கடைசியில் வேண்டாம் என்ற கட்சியின் பக்கமே சாயத் தோன்றுகிறது. ஏனெனில் கசாப்பிற்காக நடைபெறும் ஆர்ப்பாட்டங்கள், கசாப்பை விட கொடியவர்களையெல்லாம் சுதந்திரமாக உலவ விட்டிருக்கிறது. அவர்களே கசாப்பை தூக்கில் போடச் சொல்லும் கொடிய நகைச்சுவையையெல்லாம் கேட்க வேண்டியிருக்கிறது. கசாப்பை தூக்கில் போட வேண்டும் என்ற வேட்கை அல்லது அறச்சீற்றம் உண்மையாக இருக்கலாம். அதே பல ஆயிரம் பேர்கள் கொல்லப்படக் காரண்மானவர்கள் மீது சிறிய சீற்றம் கூட இருக்கவில்லை இருப்பதில்லை அல்லது விரும்பவில்லை என்பதாலேயே கசாப்பின் தண்டனை அதிகப்படியாகத் தோன்றுகிறது. கசாப் கொல்லப்படுவதற்கு ஏன் இத்தனை ஆதரவு எனில், அவன் 200 வரை கொல்லப்படக் காரணமானவர்களில் ஒருவன், பாகிஸ்தானியன், பயங்கரவாதி, ஒரு முஸ்லிம். எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக பயங்கரவாதத் தாக்குதல் என்பது தொலைக்காட்சியில் நேரடியாக ஒளிபரப்பப்பட்டது. அதனால் எல்லோருக்கும் அதன் மீதான வெறுப்பு ஊட்டப்பட்டது. அவனைக் கொல்ல வேண்டும் என்ற எண்ணம் எல்லோருக்கும் ஏற்பட்டு விட்டது. சில வருடங்களுக்கு முன் தமிழகத்தில் சென்னை சட்டக் கல்லூரியில் நடைபெற்ற மோதல் தொலைக்காட்சியில் காட்டப்பட்டபோது ஏற்பட்ட மனநிலையைக் கணக்கில் கொண்டால் தெரியும். அவ்வப்போது மேல்ஜாதி வெறியர்களால் வன்கொடுமை கொலைகள் பெரிய அளவில் அதிர்ச்சி ஏற்படுத்துவதில்லை. ஆனால் அதே ஒரு தாழ்த்தப்பட்ட ஜாதிக்காரன் திருப்பி அடித்தது பெரிய அதிர்ச்சியை அவர்கள் மீதான வெறுப்பை உருவாக்கியது. அதற்குக் காரணம் அது திரும்பத் திரும்பக் காட்டப்பட்டதுதான். அதே போல்தான் கசாப் மீதான கருத்தும், நரேந்திர மோடியின் மீதான கருத்தும் வேறுவிதங்களில் எடுத்துக்காட்டப்படுகின்றன. பயங்கரவாதமும் கலவரமும் 200 பேர்கள் கொல்லப்பட்ட இத்தாக்குதல் பயங்கரவாதம் என்று சித்த்தரிக்கப்படுகிறது. அதே 2000 பேர்கள் கொல்லப்பட்ட குஜராத் படுகொலையானது குஜ்ராத் கலவரம் என்றே அழைக்கப்படுகிறது. அதுவும் கர சேவகர்கள் எரித்துக் கொல்லப்பட்டதைத் தொடர்ந்து நடைபெற்ற கலவரம் என்றே செய்திகளில் வாசிக்க நேர்கிறது. அதாவது முஸ்லிம்கள் 50 கரசேவகர்களை எரித்துக் கொன்றனர். அதன் பின்னர் கலவரம் மூண்டது. இங்கு 50 இந்துக்கள் கொடூரமாக கொல்லப்பட்டனர் என்பது அழுத்தமாகக் கூறப்படுகிறது. பின்பு 2000 முஸ்லிம்கள் கொடூரமாகக் கொல்லப்பட்டது கலவரம் என்ற சொல்லில் பூசி மெழுகப்பட்டு, அதன் உண்மைத்தன்மை மழுங்கடிக்கப்படுகிறது. இதன் மூலம் பாதிக்கப்பட்ட முஸ்லிம்களைக் கொலைகாரர்களாகவும் சித்தரித்து, அவர்களின் பாதிப்பை கலவரம் என்ற சொல்லின் மூலம் எந்த அதிர்ச்சியும், அவமானமும் இந்து மனங்களில் ஏற்காதவாறு பார்த்துக் கொள்ளப்படுகிறது.  குஜராத் கலவரக்காரர்களிடம் தன்னைக் கொல்ல வேண்டாமென்று கெஞ்சும் குத்புதீன் அன்சாரியின் கண்ணீரும், நரோடா பாட்டியா வழக்கில் குற்றம் சாட்டப்பட்டவரின் கண்ணீரும் - இதில் இரண்டாவது படத்திற்குப் பதில் தூக்கு தண்டனைக் கைதி கசாப் கண்ணீர் விட்டு அழுவதைப் போடலாமா ? அதுதானே நியாயம் ? உண்மை என்பது கரசேவகர்கள் இறந்தது விபத்தினால்தான். ஆனால் குஜராத் படுகொலையை ஆதரிப்பவர்கள் இதைக் முஸ்லிம்கள் நிகழ்த்திய படுகொலை என்று கூறுகிறார்கள். முஸ்லிம்கள் கொல்லப்பட்டத்தை எதிர்வினை என்று கூறுகிறாரகள். சரி அப்படியே பார்த்தாலும் 40 பேரைக் கொன்றவர்களுக்கு என்ன தண்டனை தரவேண்டுமோ அதைவிட 2 மடங்கு அதிக தண்டனைதான் 2000 முஸ்லிம்களைக் கொன்றவர்களுக்குத் தரவேண்டும். இதேபோல பாபர் மசூதி இடிப்பின்போது கொல்லப்பட்டவர்களுக்கான நீதியும் எத்தனை கிலோ கிடைத்தது எனத் தெரியவில்லை. ஆனால் குண்டு வெடிப்புகளுக்கு மட்டும் நீதி கிடைத்தது. 3000 சீக்கியர்களை டெல்லியின் தெருக்களில் கொலை செய்து வீசியதால் அவர்களுக்கு எந்தத் தண்டனையும் கிடைக்கவில்லை. அதை முன்னின்று நடத்தியவர்கள் எல்லாரும் இயற்கையாகவே இறந்து போனார்கள். மீதமிருப்பவரும் இயற்கையாகவே இறப்பார்கள் யாருக்கும் தூக்கு இல்லை. சிறையும் இல்லை. ராஜீவ் மட்டும் வேறு அரசியல் காரணங்களால் படுகொலை செய்யப்பட்டார். இப்படி ஆயிரக்கணக்கான பேர் கொல்லப்படுவது கலவரம் என்று பூசி மெழுகப்படுகிறது, அதே நேரம் குண்டு வெடிப்புகள் மிகப்பெரிய அதிர்ச்சியை உண்டாக்கி அது மிகப்பெரிய எதிர்வினையை உண்டாக்குகிறது. குண்டு வெடிப்புக்களைக் காட்டிலும் மிகப்பெரியா பாதிப்புக்களை ஏற்படுத்தும் கும்பல் கலவரங்கள் மிகச் சாதாரணமாக மறந்து போய்விடுகிறது. ராஜீவ், அத்வானி, பால்தாக்கரே, மோடி இவர்களின் கட்சிக்காரர்கள், இயக்கத்தவர், அடியாள்கள் மிகப்பெரிய அளவில் கலவரங்களை நடத்தினார்கள். சீக்கியர்களுக்கும், முஸ்லிம்களுக்கும் எதிராக இதில் அவர்கள் உடமைகள் சூறையாடப்பட்டன, பெண்கள் பாலியல் வன்கொடுமைக்கு ஆளானார்கள். ஆயிரக்கணக்கானவர்கள் துடிக்கத் துடிக்கக் கொல்லப்பட்டார்கள். ஆனால் இத்தலைவர்கள் மீதான வெறுப்புணர்வு என்பது பொதுமக்களிடம் இல்லை. இதுதான் பாரபட்சமாக இருக்கிறது. இதனால்தான் கசாப்பின் தூக்கு தண்டனையை ஏதோ பெரிய நீதியை நிலை நாட்டி விட்டதாகக் கூறப்படுவதை சகிக்க முடியவில்லை. கசாபின் தூக்குத் தண்டனையை எதிர் நோக்கியிருக்கும் சூழலிதான் குஜராத் படுகொலை, சீக்கியர் படுகொலை, மும்பை, உத்தரப் பிரதேசத்தில் நடந்த கலவரங்களை நினைவூட்டிக் கொண்டு, அக்குற்றவாளிகளை சுதந்திரமாக அரசியல் நடத்துவதன் மூலம் பாரபட்சமான நீதி வழங்கப்படுகிறதைக் காணலாம்.